Philippe Bailleur aan Silvia Prins
Hey Saskia, Philippe en Silvia
Ik had wat kauw tijd nodig om verder te kunnen bouwen op jullie brieven. En nu ik begin te schrijven is het toch wat zoeken naar de juiste start. Hier gaan we. Ik merk dat ik de liminale fase zie als deel van een cyclisch proces. Er zijn verschillende manieren om er woorden aan te geven maar laten we het voor alle gemak houden bij de seizoenen, startend bij het seizoen dat nu op haar einde loopt:
Herfst: loslaten, afscheid nemen, afronden, …
Winter: dood, stilte, herbronnen, voorbereiden, …
Lente: kiemen, schieten, ontwaken, …
Zomer: oogsten, vieren, genieten, ...
De liminale fase waar jullie naar verwijzen, het ondertussen, koppel ik dan even aan de winter. De voorbije dagen ben ik verschillende keren gaan joggen met onze hond Billie. De kleuren van de herfst zijn bijzonder, zeker dit jaar. De grond ligt vol bladeren die nu beginnen te rotten met wat hulp van paddestoelen en schimmels. Zo vormen die rottende bladeren - je kan het echt ruiken - de humus voor de lente.
Ik merk dat ik eigenlijk geen voorkeur heb voor het ene of het andere seizoen. Zij het nu in zijn letterlijke of zijn figuurlijke gedaante. Ik merk dat ik vooral verbonden ben met de cyclus en paniekerig wordt als die cyclus stil valt of stil zou kunnen vallen. Dat betekent concreet dat ik vaak zelf aan het wiel draai en afscheid neem van iets waar ik me nog een tijdje zou kunnen aan vastklampen. Ik denk eigenlijk dat ik vaak wat langer zou kunnen genieten van dingen die in de zomer fase zitten. Ik denk hierbij aan een aantal lange opleidingen die ik stopgezet heb terwijl die nog goed gevuld raakten. Ik denk hierbij ook aan mijn eerste boek. Op een bepaald moment wou ik mijn energie op het nieuwe richten en dan voelde ik gewoon dat ik dingen los te laten had.
Zo voel ik dat ik momenteel terug op een overgang zit voor een aantal zaken. Ik hou eigenlijk wel van dat gevoel. Je weet dat iets zijn bestemming aan het bereiken is en je hebt nog geen helder zicht op wat wil kiemen. Je wordt dus voortdurend verrast. Het leven ontvouwt zich voor je neus terwijl je het leeft en iets groters je meeneemt. Ik ben trouwens bijzonder blij met dat ‘grotere’ want als ik koppig het stuur zelf zou zijn blijven vast houden dan was ik waarschijnlijk al lang de bocht uit gegaan.
Ter verduidelijking. Ik hou ervan om het wiel zelf in beweging te houden of te zetten. Soms komt er iets op mijn pad waar ik zelf niet voor kies - corona is daar een mooi voorbeeld van. Als de prikkel van buiten komt - het ‘hogere’ of ‘grotere’ van zonet is voor mij iets dat meer van binnen komt - dan kan ik echt rigide en koppig worden. Je kan niet geloven hoe ik me emotioneel/mentaal/psychologisch verzet heb tegen een aantal corona-gerelateerde dingen zoals de maatregelen, de quarantaine, het virtueel werken, … . Let wel, ik heb me niet aangesloten bij de tegenbeweging. Ik doel vooral op het intrapsychische proces hier.
Gelukkig plopt er dan plots een diep vertrouwen in mij naar boven - ik wou dat dat sneller kwam - waardoor ik me kan overgeven. Dat diepe vertrouwen is ontstaan door te merken dat ik in the end wel op mijn pootjes terecht zal komen en/of voldoende creativiteit of ondernemerschap heb om mijn draai terug te vinden.
En ook hier maak ik graag een kanttekening bij. Dit lijkt allemaal heel vlot te gaan en dat is het ondertussen ook - for the time being - maar weet dat het niet altijd zo geweest is. Als ik mezelf terug schiet in de tijd dan kom ik bij een versie van mezelf die extreem verkrampt en angstig kon zijn. Die verkramping heeft zich ooit vertaald in fysieke pijn tot iemand - een healer - me vlakaf zei: “Hoelang ga je je nog verzetten tegen dat wat zich doorheen jou wil manifesteren.”
Dit soort gidsen onderweg - zij het nu onder de vorm van coaches, healers, therapeuten, … - zijn en blijven ongelofelijk belangrijk voor mij om te blijven vertrouwen op dat rond draaiiende wiel. Daarnaast boorde ik vrij vroeg ik mijn leven de spirituele dimensie aan. Aardse spiritualiteit eerder dan zweverige spiritualiteit (die voor mij eerder een vlucht is). Ik voel me - al van vrij jonge leeftijd - gegidst en daar ben ik bijzonder dankbaar voor. Daar zou ik nog bijzonder veel over kunnen schrijven maar dat is misschien iets voor later ...
Om nog even verder te gaan op dat wiel. Ik leg even een hypothese voor. Alles verloopt doorheen de eerder aangehaalde fases. Sommige cycli zijn groot en lang, denk bv. aan het Romeinse Rijk. Sommige cycli zijn dan weer klein en kort. Denk aan het verloop van de dag. Ook als het gaat over transformatie kan je er zo naar kijken. Soms beland je integraal, met heel je hebben en houden in een crisis. Wat ik me dan afvraag … is dat een grote crisis of is dat een grote crisis omdat tal van kleine transformatie prikjes genegeerd werden? Vergelijk het met het onderhoud van een tuin. Als je die regelmatig onderhoud en zelfs af en toe iets bij plant, wegneemt, snoeit, … dan evolueert die tuin stap voor stap tot iets helemaal anders zonder echte breuklijnen. Als je er niet toe komt - for whatever reason - dan wordt je plots geconfronteerd met een tuin die een jungle geworden is waar je dan bijzonder veel werk aan hebt.
Iets in mij - but I could be wrong (maar het is een keuze die ik lijk gemaakt te hebben vermoedelijk na een intense crisis) - kiest ervoor om voortdurend sensitief te zijn voor kleine signalen en uitnodigingen. Dit houdt me in beweging, het geeft me het gevoel te leven. Als ik dat niet voel of ervaar, zou ik wel eens heel snel in een diepe, donkere put kunnen vallen.
Ter afronding. In spirituele tradities heeft men het wel eens over The Dark Night of the Soul. Hier zit ook een link met de Hero’s Journey. Net door me hierin te verdiepen, lijk ik houvast gevonden te hebben - so far - in die minder evidente wereld, het ondertussen. Misschien is dat ook een reden waarom ik af en toe zelf in het onbekende duik. Een boekje dat me daar heel erg bij heeft geholpen is “The Dip” van Seth Godin. In essentie start het boekje met het verbrijzelen van de overtuiging “Winners Never Quit.” Blijkbaar is het eerder: “Winners know when to stick and when to quit.” Die laatste overtuiging heeft me al heel erg geholpen. Hoe?
Als je in een donkere periode bent terecht gekomen, dan is het de kunst om snel te ‘sensen’ of het een Dip is of een Doodlopende Straat (un cul-de-sac). Als het een cul-de-sac blijkt te zijn dan voel ik dat snel maar vaak ben ik te koppig om dat toe te geven of doet het mij teveel pijn en blijf ik halsstarrig proberen om dat wat ik in de lucht wil krijgen toch in de lucht te krijgen. Dat leidt dan tot onnodig gedoe en verdriet - die vaak nog lang kan nazinderen - terwijl ik diep van binnen al lang gevoeld had dat … you get my point. Dus, als het een
cul-de-sac blijkt te zijn en dat voel je eigenlijk vrij snel, leave it behind and go. Wat me ook nog kan tegenhouden is mijn interne criticus met woorden als: “Dat is wel arrogant zulle dat
jij de bal nu al dropt of de stekker er al uit trekt of … wie denk jij wel dat je bent.” Terwijl ik het schrijf voel ik zelfs wat onzekerheid over hoe jullie mogelijks mijn tekst gaan lezen.
Als het een Dip blijkt te zijn dan is het goed om door te gaan want die Dip zal je - spreekwoordelijk - rijker maken, klaarmaken voor een volgende fase. Oh, daar heb ik zo’n mooie ervaringen mee. Sommige dingen kan je immers alleen maar langs die weg leren. Niet zomaar dat dit format in veel boeken en films telkens weer blijkt terug te keren.
Rest de vraag, hoe weet je nu in godsnaam of iets een Dip of un-cul-de-sac is? Dat is voor mij een kernvraag en met die vraag ben ik op vrij jonge leeftijd - door omstandigheden - aan de slag gegaan. Wie wil je zijn? Waarop wil je terugblikken op het einde van je leven? Welke steen wil je verleggen (en geen is helemaal goed, trouwens)? Telkens weer als ik op een spreekwoordelijk kruispunt sta, stel ik me die vraag. Ik kijk even in de ogen van de dood, hoe ver of dichtbij in de tijd die ook moge zijn en dan beslis ik. In die zin ben ik geen uitsteller of plannen maker. Als het licht morgen uitgaat, dan ga ik voldaan naar de overkant …
Zo maak ik het onderscheid tussen een Dip of een cul-de-sac. Als ik door een lastige periode ga maar ik voel dat het mij dichter brengt bij wie en hoe ik wil zijn, dan zet ik door. Doorheen de jaren leerde ik dat de volgende stap wel zichtbaar wordt als ik klaar ben om die stap te zetten. Als ik niet klaar ben dan blijft er mist rond mijn hoofd hangen. Kon ik dat maar vertellen aan mijn jongere zelf … Ik hoop alvast dat onze twee kinderen daar iets van oppikken en tegelijkertijd gaan zij hun pad moeten ‘carven’. Het pad ontvouwt zich immers al wandelend.
Diep dankbaar dat ik zo kan leven … laat het wiel maar draaien. Dank om dit schrijfproces te initiëren.
Philippe
Comments